Zondagavond rijden wij naar Corfu Stad om gezellig te gaan eten bij een van onze favoriete restaurants Cuisina di Bonetti, maar die rit hadden wij ons kunnen besparen, wij komen voor een dichte deur te staan. Wij vonden het al zo verdacht druk in de stad, dus er is vast weer een of andere viering of festiviteit te beleven. Natuurlijk, het is Sint Spyridon!
Dan besluiten we naar Ladokola te gaan, met het risico dat ook die gesloten is, De eigenaar heet ook Spyros…
Wij keken wat vreemd op toen wij bij Gate C11 arriveerden en slechts een handjevol mensen zagen zitten. OK, het was de laatste rechtstreeks vlucht naar ons eilandje Corfu en dan weet je dat er genoeg plek is, maar welgeteld 8 passagiers die kunnne kiezen uit 186 zitplaatsen is toch wel bijzonder. Net als de 6-koppige crew, die zich op deze vlucht heel anders gedragen dan ze geleerd hebben. Er was er echter een bij die zich niet liet leiden door het geringe aantal personen…
Het zal iedereen die regelmatig op vakantie is op Corfu zijn opgevallen dat het hele eiland bezaaid is met zogenaamde heiligenhuisjes (door mij zo genoemd, in werkelijk heten ze Ikonostasie – Ikoon = Heilig, Stasie = Gedenkplaats). Kleine vierkante kastjes of minijuisjes van uiteenlopend formaat en materiaal, rustend op een sokkel en variërend van zeer luxe tot goedkoop en vervallen. Onderzoek leert dat er grote drama’s aan deze monumenten ten grondslag liggen…
Ik heb nog wat tijd alvorens ik Mirjam op de afgesproken tijd en plek zal ontmoeten, en besluit nog wat plekjes in Corfu Stad te fotograferen. Cavalieri Hotel, waarin zich enkele scenes afspelen van de beroemde Amerikaanse speelfilm Fedora, staat hoog op mijn bucketlist en ik zet de pas er in naar de Kapodistriou. Maar dan hoor ik plotseling een krachtige zangstem uit een van de achterliggende straten komen. Ik laat Cavalieri voor wat het is en ga op het geluid af…
Ik pik je om half tien op, dan kunnen we met één auto, zei Alex. Het wordt druk, dus we zullen voor een plekje moeten zoeken.
Ik stemde in met dit voorstel, hing op en keek eens naar de telefoon. Eigenlijk had ik niet zo’n zin om er vanavond weer op uit te gaan. Het was de avond ervoor ook erg gezellig geweest bij vrienden en eigenlijk wilde ik liever wat slaapschuld inlossen. Maar de band, genaamd Perfect Strangers, was volgens Alex beregoed en beter niet te missen. Vooruit dus maar. En wat een muziekfeest werd het…
Na enkele fietstochten door de prachtige en redelijk vlakke Ropa Vallei heb ik de smaak van het toeren al aardig te pakken. Het zitvlak begint te wennen aan het Spartaanse zadel, de knietjes sputteren niet meer zo tegen en de spieren werken de volgende dag weer naar behoren. Ook de hoger gelegen kustdorpjes als Giannades, Marmaro en Kanakades vormen inmiddels geen probleem meer. En dan word je wel eens overmoedig, denk je dat je er wel bent. Dat bleek een misvatting tijdens een fietstocht naar Liapades…
Tijdens een maaltijd op onze hoger gelegen achterveranda ziet Mirjam in de tuin daar beneden onze kat Demon in gevecht met een…, wat is het? Een slang! Wow, dat ik dit nog mee mag maken, denk ik, en onderbreek mijn maal. Eenmaal beneden is het gevcht zojuist beslist in het voordeel van Demon, de slang ligt op het sterfbed. Die kan ik mooi meenemen om te fotograferen! Maar eenmaal met het lijk van de slang op de veranda wachtte ons een verrassing…
Je mag jezelf wel eens belonen na een drukke werkweek en dus besluiten Mirjam en ik om eerst de innerlijke mens te versterken met een goed maal bij Takis Taverna. Het plan is om daarna naar Navigator, een bar in Kontokali, te gaan. Roy Kendle speelt daar met zijn band, zo hebben wij vernomen, en dat is altijd de moeite waard als je van 60ies en 70ies blues en rock houdt. En we kwamen niet bedrogen uit…
Snerpend klinkt het politiefluitje door onze nog maar net ontwaakte hersenen. We worden door een driftig gesticulerende agent gesommeerd rechtsaf te slaan. Alleen de hele vroege vogels (woordspeling. De vrienden waarmee we naar het kruiken smijten gaan kijken, heten Vogels) zijn zo bevoorrecht geweest hun auto in de stad te kunnen parkeren. Wij moeten, samen met de rest, de auto elders zien kwijt te raken. Niet vreemd, als een kwart miljoen mensen zich aangetrokken voelen tot Botides, het grootste spektakel van het jaar op Corfu.
Een op Corfu woonachtige vriend genaamd Stefan gaat trouwen met zijn Griekse bruid en hij vertelt hoeveel voeten dat in aarde had alvorens alles geregeld is. Hij vraagt mij zijn ‘best man’ te zijn en ik zeg ja
De avond voor de plechtigheid word ik gebeld en zie de naam van Stefan in het schermpje staan. ‘Nee, ik ben het niet vergeten,’ roep ik terwijl ik opneem. ‘Jij misschien niet,’ antwoordt hij, ‘maar iemand anders wel.’ Oh nee, is een Griekse ambtenaar er dan toch weer in geslaagd om een spaak in het wiel te steken?
In een wandelgids over Corfu heb ik gelezen dat er een aantal leuke bezienswaardigheden te bewonderen zijn in de richting van Kanoni, een zeer oude buurt die grenst aan de stad. Gewapend met mijn fotouitrusting begeef ik me op weg. Het zonnetje schijnt, het is gezellig druk langs de baai en ik voel me prima op mijn eilandje.
Na de eerste kiekjes gemaakt te hebben, zie ik een bakkerijtje annex minimarkt en besluit even een verfrissing te nemen. Daar ontmoet ik ook Babis…
Met een goede vriend als mediator heb ik een afspraak gemaakt met Alekos, bijzonder inwoner van Corfu. Hij heeft over de hele wereld gezworven en heeft daar veel mooie avonturen beleefd, die hij graag bereid is te vertellen.
Alekos’ bijnaam is Ton, vanwege het feit dat hij 1000 liter bier per jaar drinkt. Waar beter dus dan in het kafeneion kunnen we afspreken?