Plannen voor vandaag: Naar het internetcafé om wat vrienden en kennissen op de hoogte te stellen van onze avonturen en verder een beetje lezen en luieren.

Dat internetcafé is er dus niet van gekomen. Na een rustige morgen met een kalm ontbijtje en uitgebreide koffie met Lidlcake kwam buurman Jan ineens met het idee om een barbeque voor het hele appartement te initiëren. Nu hadden wij toevallig die ochtend dat idee ook met elkaar besproken, dus dat kwam goed uit. Elizabeth werd direct door Jan aan haar oorlelletje erbij betrokken en die was gaarne bereid om als kokkin dienst te doen. Met behulp van haar werd er een lijst opgesteld met benodigdheden die Jan en ik zouden gaan verzorgen. Wij dus naar de hoofdstraat, waar een slager zat die volgens Jan erg goed en erg vers vlees verkocht. Van dat ‘vanmorgen graasde hij nog’ vlees. Wij hebben hem het in Grieks opgestelde briefje overhandigd en hij trok gelijk een beetje wit weg bij het zien van de enorme hoeveelheden. Ik realiseer me nu dat het misschien wel familie van Elisabeth was, want toen we de bestelling later kwamen ophalen bleek het meer dan acht kilo vlees te zijn. Ik heb me kapot lopen sjouwen, terwijl Jan de houtskool droeg.
Elisabeth toog gelijk aan het werk met het bereiden van de tzasiki en de enorme hoeveelheden kip, karbonades, worsten, souvlaki en beefteki. Mirjam en Astrid konden aan de slag met salades en groenten. Ondertussen hebben Jan en ik onder leiding van Fannys een provisorische barbeque gebouwd met behulp van een oud olievat, enkele keien en een paar roosters. In de loop van de middag werden de andere appartementgasten op de hoogte gesteld van onze snode plannen en verschillende zegden toe ook te komen en bij te dragen aan de feestvreugde.

Ondertussen had ik nog wel even tijd om een mailtje op te stellen en in het internetcafé te versturen. Toen ik een kort verslagje klaar had wilde ik het op mijn duur aangeschafte diskette (1 euro in het internetcafé!) opslaan, maar kon ik het diskettestation nergens vinden! Teveel gedronken zeker? Nee meneer, als één biertje teveel is wel, maar dat kan ik normaliter wel hebben. Wat blijkt? Gloednieuwe laptops beschikken gewoon niet meer over een diskettestation! Heeft Bil Gates eindelijk zijn zin, maar ik zat er maar mee.
Gelukkig zit er wel een CD/DVD-writer op. Maar ik had natuurlijk (waarom eigenlijk niet?) geen writable CDROM of DVD bij me en dus moest ik een van mijn muziek-dvd’s maar leegmaken. Pakbeet 125 albums naar harddisk geschreven en geprobeerd 15 KB naar een schijf van 4,7 GB te schrijven. Maar dat deed het kreng lekker niet, want – oh, wet van Murphy – ik had de DVD+ leeg gemaakt en die kan het laptoppie wel lezen, maar niet schrijven! De tweede, die wel DVD- is moest er dus ook aan geloven. En zo is geschied, beide dvd’s zijn leeg en op een ervan staat een mailadressenlijsje en een mailtje. En nu maar hopen dat de PC in het internetadres dvd’s kan lezen!
De schrijf- en leesproblemen hadden ondertussen zoveel tijd in beslag genomen dat we geen tijd meer hadden om naar het internetcafé toe te gaan, want er stond inmiddels een feestje voor de deur.

En een feest is het geworden! Om en nabij 1900 uur werd eindelijk het vuur ontstoken en begon Elisabeth hoeveelheden vlees – genoeg om een elftal uitgehongerde Australian Footballers inclusief reservespelers en staf van de benodigde eiwitten en vetten te voorzien – op te stoken. Langzamerhand stroomde de tuin vol met de genodigden en werd iedereen aan iedereen voorgesteld. Alle gasten (Elisabeth en later op de avond Fannys, Laurens en Inge, Frans en Jopie, Theodoor en Corrie, Jan en Astrid met de kinderen, Joni en Polle en wij natuurlijk) namen drank en eten mee en naarmate de avond vorderde werd de sfeer steeds losser en was het gezellig alsof we elkaar allemaal al jaren kenden. Bij een van de andere appartementen was een Griekse avond aan de gang, dus we werden op onze wenken bediend als het om de muziek ging. Natuurlijk ging Elisabeth ons voor op de klanken toen Zorba de Griek door de avond schalde en slingerde er een echte Sirtaki uit. Verschillende van de dames lieten zich dit buitenkansje niet ontzeggen en namen direct les. Zo kon het gebeuren dat mensen die elkaar enkele uren daarvoor alleen nog maar vluchtig groetten, nu ineens de sirtaki met elkaar stonden te dansen. Leuk om te zien natuurlijk totdat ze jou er ineens uit pikken om het ook ‘even’ te leren. En het werd helemaal eng toen Theodoor mij met een arm om mijn nek uit mijn stoel haalde en mij bijkans dwong les bij hem te nemen omdat ‘zelfs hij de sirtaki inmiddels wist te dansen’. Mijn ‘daar heb ik toch niets mee te maken!’ mocht niet baten en onwennig tellend en struikelend heb ik, gearmd met Theo, staan huppelen. Aan omstanders moest wel uitgelegd worden dat we de sirtaki aan het dansen waren, want die hadden het anders nooit als zodanig herkend. In mijn optiek zag het eruit als twee drankmaatjes die – na uit het café te zijn gesmeten – de weg heel erg kwijt waren.

Hoogtepunt van de avond was een optreden van Fannys en Elisabeth die een verwoestende sirtaki ten beste gaven en al spoedig bijstand kregen van Inge en Jopie. Op het eind van de avond stond Elisabeth op een plastic kuipstoeltje heftig te bewegen en dit baarde de aanwezigen toch enige zorgen, want als het stoeltje het zou begeven waren de gevolgen niet te overzien geweest. En als Elisabeth eenmaal van een dergelijke hoogte ter aarde stort dan is er geen macht ter wereld die haar nog in bruikbare toestand omhoog kan takelen, of het moet Smit-Tak zijn. Maar gelukkig kwam ze op eigen krachten weer op aarde neer en begaf ze zich samen met Fannys in de opperste staat van gelukzaligheid op weg naar boven. Ook zonder de gastheer en vrouw bleef het gezellig, terwijl de ouzofles vrolijk en regelmatig in het rond ging. En het was nog lang onrustig in het appartement.