Maandag 24 mei 2004
Na een drukke ochtend – ik heb nog snel een bedankkaartje voor het 25-jarig bruiloftsfeest in elkaar geknutseld – ben ik precies te laat klaar en verlaten we om 12.15 uur de Waalstraat richting Schiphol. Zus Jant laat ons, heel vriendelijk, nog even heel Schiphol en alle hotels, parkeergarages en alle grote kantoorgebouwen zien die er te vinden zijn op het terrein en zet ons daarna af voor de hoofdingang. Met een karretje beladen met te zware koffers en loodzware handbagage (laptop en fotoapparatuur) steken we over en betreden de snelle wereld van het moderne vliegen. Hier kan je al je geld kwijt, als je wilt. Niet alleen aan alle bestemmingen die je je maar voorstellen kan, maar ook in de vele luxe winkels die bijna allemaal slechts luxe artikelen te koop aanbieden. Want hoe je het ook wendt of keert, de gemiddelde reiziger komt in een stemming van: ’t maakt niet uit hoeveel het kost, maar ik kan het me nu veroorloven want we zijn op vakantie en later zien we wel weer en dat weten de winkeliers.
Nu had ik, met mijn geringe banksaldo in gedachten, vantevoren een zestal blikjes bier gekocht bij de Makro om er enkele mee te nemen op reis, want die zijn daar per zes net zo duur als per stuk op Schiphol. Eenmaal kuierend over Schiphol vind ik het nu eenmaal een fantastisch idee om de vakantie te beginnen met een blikje bier. Je hoeft niet te rijden, je hebt geen verantwoordelijkheden die een scherp brein behoeven en tijdens de vakantie word je er niet dik van, dus je neemt lekker een biertje. Dat is mijn aftrap van de vakantie.
Maar de rest van de familie liet zich toch verleiden om een of andere superdeluxe hamburgertent te betreden, waar je dan een glaasje – toegegeven: versgeperst – vruchtensap krijgt voor drie en een halve euro.Voor straf heb ik mijn ‘meegebrachte eet- en drinkwaren’ bij die oplichters op zitten drinken. En het smaakte, die Warsteiner!
We hebben een zeer voorspoedige vlucht gehad, die stipt op de vermelde tijd startte en zelfs te vroeg arriveerde. Gelukkig maar, want er zat een familie in het vliegtuig met een takkenjong dat alleen maar jankte. Ik heb er begrip voor dat een kind bang kan zijn in een vliegtuig, maar je kon duidelijk horen dat dit kreng alleen maar jankte om te janken. Ik begrijp dat er misschien sommige ouders zijn die denken: hoe weet jij dat nou?, maar die hebben zelf waarschijnlijk ook van die jankerds. Verder zaten de ouders van het teringjong en hun nazaten de hele reis tegen de stoelen van hun voorgangers aan te schoppen, duwen en trekken, wat ook al iets aangeeft over hun beperkte sociale inslag. Gelukkig zaten ze niet bij ons in het appartement!
In het vliegtuig werd ons nog een ‘maaltijd’ geserveerd. Dat heet: we kregen een kartonnen doos overhandigd waarin het volgende te vinden was: een suffe witte boterham met een klein plakje ham en een nog kleiner plakje kaas, een minimaal bekertje voorverpakte salade, een schattig klein plastic bekertje water, plastic bestek met een vochtig doekje en niet te vergeten een in folie verpakte tandenstoker. Kosten van dit culinaire hoogstandje? Omdat we goddank de maaltijden vantevoren gereserveerd hadden slechts 8 euro per stuk, want als we ze in het vliegtuig hadden willen kopen, dan waren we zelfs 9 euro per persoon kwijt geweest! En om de koffie hebben we zelf moeten vragen. Maar we kwamen veilig aan en dat is ook wat waard.
Bij aankomst op Corfu hoefden we niet lang op onze koffers te wachten en na een tijdje geduldig zitten wachten in de luxe transferbus kwam Natascha – die met het leuke stemmetje – ons melden dat we compleet waren en naar Acharavi gebracht zouden worden. Mooie reis geweest, waarbij we ons telkens weer verbazen over de stuurmanskunst van die buschauffeurs. We zaten boven de bestuurderscabine op de tweede rij en vaak hebben we gedacht: en nu rijdt hij echt een balkon van de muur af, of knallen we te pletter tegen een uitstekende rotsmassa. Maar geheel ongeschonden bereikten we Villa Elizabeth, die ons al stond op te wachten. Zij herkende ons vaag, maar een en ander werd duidelijker voor haar toen we het gezin dat we daar twee jaar eerder ook al ontmoet hadden tot onze verrassing weer aantroffen. Hij wist in een paar woorden Grieks uit te leggen dat we daar twee jaar eerder met een flinke groep geweest waren. Het eerste wat er bij haar opkwam was: Fish, fish! Barbeque! Hoe komt het toch dat wij altijd met eten en drinken geassiocieerd worden?
We hebben na de begroeting niet eens onze koffers uitgepakt, maar zijn – na een jasje aangetrokken te hebben, er stond op dat moment een flink koude harde wind – direct naar Alex gegaan. Ik had Fransjes auto al geparkeerd zien staan toen we met de bus passeerden, dus we waren gewaarschuwd dat ze er was.
De verrassing was niet zo groot als voorgaande keren, maar de begroeting was er niet minder om. Met een paar dikke pakkerds werden we naar een tafel binnen begeleid, buiten was het te koud.
We hebben weer heerlijk gegeten en zijn daarna snel naar huis gewandeld, al was de kou al iets afgenomen, en toen snel naar bed.