Enkele jaren geleden nog maar leek het allemaal zo mooi toen op 1 januari 2002 de Euro in de landen van de EU zijn intrede deed. Feestelijk werd de aftrap gegeven van een nieuw tijdperk van internationale vrede, samenwerking, hulp en handel tussen de deelnemende landen. Alle deelnemers hadden dezelfde idealen: een vreedzaam, verenigd en welvarend Europa.
Het is 3 juli 2015. Inmiddels is er weinig meer over van de idealen van de grondleggers van de EU. Met name Griekenland ligt de laatste jaren hevig onder vuur en de spanning loopt met dag verder op. De huidige regering onder leiding van premier Tsipras is veel minder coöperatief dan de vorige regeringen, wat tot grote frictie leidt in alle pogingen de eenheid te herstellen en de huidige crisis te bezweren. Als zondag 5 juli uit het Griekse referendum blijkt dat het merendeel van de Grieken tegen de jongste bezuinigingsvoorstellen van de Trojka is, dan kan het zomaar zijn dat de ‘Europese familie’ met een harde klap de deur in het gezicht van Griekenland dicht slaat.
Hoe kon het toch zo misgaan in dit, op het eerste gezicht, perfecte huwelijk? Eigenlijk om dezelfde reden waarom tegenwoordig veel letterlijke huwelijken ook stranden: de huwelijkspartners begrijpen elkaar niet. Vanwege grote verschillen in achtergrond, eeuwen van geschiedenis en totaal afwijkende denkbeelden is er inmiddels zoveel onbegrip ontstaan bij de voormalig geliefden, dat het nog een hele krachttoer zal worden om dit huwelijk weer in rustig vaarwater te krijgen. Aan beide zijden zien velen het zelfs als onmogelijk en een scheiding lijkt onafwendbaar. De directe toekomst zal het leren.
Toch zou de Griek geen Griek zijn als hij zich er heel druk om zou maken. Natuurlijk raakt het hem dat Griekenland flink in de verdrukking zit en dat zijn toekomst er wellicht ongewis uit ziet. Maar om daardoor nou je levensvreugde te laten verpesten, nee. Daar past de Griek voor.

Een mooi voorbeeld daarvan maakte ik onlangs mee bij ElectroNet, een winkel in elektronica. Ik was daar om een vrachtje USB-sticks te kopen. Ik ben al een tijdje bezig met het maken van mooie fotopresentaties van Corfu en wil die op een stick aan de man brengen. Omdat ik binnenkort een eerste bestelling van 10 stuks moet afleveren, kreeg ik er 20 met een forse korting. Toen ik wilde pinnen, zei de verkoper dat dit momenteel niet kon vanwege de problemen met de banken. ‘Maar 200 meter verderop is een pinautomaat’, legde hij vriendelijk uit.
Geheel in tegenstelling tot het beeld dat de media willen oproepen, kon ik direct terecht bij de ATM en pinde 200 euro. Als toerist heb je in Griekenland een streepje voor nu.

Toen ik even later stond af te rekenen en hij mij een zak met sticks overhandigde, vroeg ik hem hoe hij nu zaken deed, vanwege het maximum van 60 euro per dag wat de Grieken zelf kunnen opnemen. Dat lijkt mij lastig, als een klant de nieuwste 98 inch 3D Ultra HD Curved flatscreen met levensechte kleuren, 1200 Watt Dolby Pro Logic Super Sound System en afstandbediening wil kopen. Ik zie het voor me:
– Dat is dan 3499 euro meneer!
– OK, hier is 60 euro, ik kom morgen en de volgende twee jaar elke dag terug om de rest te betalen.
Dat gaat hem niet worden natuurlijk. Omdat ElectroNet het toch van de lokale bevolking moet hebben, leek het mij dat de winkel net zo goed kan sluiten. En dat vroeg ik dus aan de verkoper.
Dat klopte ook, zei de man, die Alex heet. Hij verkoopt nog geen pepernoot, legde hij uit. Als de Grieken al 60 euro aan de muur weten te onttrekken, dan kunnen ze dat heel goed voor andere dingen gebruiken in plaats van aan luxe goederen.
Ik vroeg hem of hij dat niet frustrerend vond. Nee, dat vond hij niet. Het was even niet anders en na regen komt zonneschijn, was zijn antwoord.
Kijk, that’s the spirit!