Vakantie Corfu 2004
Nu had ik, met mijn geringe banksaldo in gedachten, vantevoren een zestal blikjes bier gekocht bij de Makro om er enkele mee te nemen op reis, want die zijn daar per zes net zo duur als per stuk op Schiphol. Eenmaal kuierend over Schiphol vind ik het nu eenmaal een fantastisch idee om de vakantie te beginnen met een blikje bier. Je hoeft niet te rijden, je hebt geen verantwoordelijkheden die een scherp brein behoeven en tijdens de vakantie word je er niet dik van, dus je neemt lekker een biertje. Dat is mijn aftrap van de vakantie.
Maar de rest van de familie liet zich toch verleiden om een of andere superdeluxe hamburgertent te betreden, waar je dan een glaasje – toegegeven: versgeperst – vruchtensap krijgt voor drie en een halve euro.Voor straf heb ik mijn ‘meegebrachte eet- en drinkwaren’ bij die oplichters op zitten drinken. En het smaakte, die Warsteiner!
We hebben een zeer voorspoedige vlucht gehad, die stipt op de vermelde tijd startte en zelfs te vroeg arriveerde. Gelukkig maar, want er zat een familie in het vliegtuig met een takkenjong dat alleen maar jankte. Ik heb er begrip voor dat een kind bang kan zijn in een vliegtuig, maar je kon duidelijk horen dat dit kreng alleen maar jankte om te janken. Ik begrijp dat er misschien sommige ouders zijn die denken: hoe weet jij dat nou?, maar die hebben zelf waarschijnlijk ook van die jankerds. Verder zaten de ouders van het teringjong en hun nazaten de hele reis tegen de stoelen van hun voorgangers aan te schoppen, duwen en trekken, wat ook al iets aangeeft over hun beperkte sociale inslag. Gelukkig zaten ze niet bij ons in het appartement!
In het vliegtuig werd ons nog een ‘maaltijd’ geserveerd. Dat heet: we kregen een kartonnen doos overhandigd waarin het volgende te vinden was: een suffe witte boterham met een klein plakje ham en een nog kleiner plakje kaas, een minimaal bekertje voorverpakte salade, een schattig klein plastic bekertje water, plastic bestek met een vochtig doekje en niet te vergeten een in folie verpakte tandenstoker. Kosten van dit culinaire hoogstandje? Omdat we goddank de maaltijden vantevoren gereserveerd hadden slechts 8 euro per stuk, want als we ze in het vliegtuig hadden willen kopen, dan waren we zelfs 9 euro per persoon kwijt geweest! En om de koffie hebben we zelf moeten vragen. Maar we kwamen veilig aan en dat is ook wat waard.
Bij aankomst op Corfu hoefden we niet lang op onze koffers te wachten en na een tijdje geduldig zitten wachten in de luxe transferbus kwam Natascha – die met het leuke stemmetje – ons melden dat we compleet waren en naar Acharavi gebracht zouden worden. Mooie reis geweest, waarbij we ons telkens weer verbazen over de stuurmanskunst van die buschauffeurs. We zaten boven de bestuurderscabine op de tweede rij en vaak hebben we gedacht: en nu rijdt hij echt een balkon van de muur af, of knallen we te pletter tegen een uitstekende rotsmassa. Maar geheel ongeschonden bereikten we Villa Elizabeth, die ons al stond op te wachten. Zij herkende ons vaag, maar een en ander werd duidelijker voor haar toen we het gezin dat we daar twee jaar eerder ook al ontmoet hadden tot onze verrassing weer aantroffen. Hij wist in een paar woorden Grieks uit te leggen dat we daar twee jaar eerder met een flinke groep geweest waren. Het eerste wat er bij haar opkwam was: Fish, fish! Barbeque! Hoe komt het toch dat wij altijd met eten en drinken geassiocieerd worden?
We hebben na de begroeting niet eens onze koffers uitgepakt, maar zijn – na een jasje aangetrokken te hebben, er stond op dat moment een flink koude harde wind – direct naar Alex gegaan. Ik had Fransjes auto al geparkeerd zien staan toen we met de bus passeerden, dus we waren gewaarschuwd dat ze er was.
De verrassing was niet zo groot als voorgaande keren, maar de begroeting was er niet minder om. Met een paar dikke pakkerds werden we naar een tafel binnen begeleid, buiten was het te koud.
We hebben weer heerlijk gegeten en zijn daarna snel naar huis gewandeld, al was de kou al iets afgenomen, en toen snel naar bed.
Plannen voor vandaag: auto huren, inkopen doen, afspraak met Jan & Wilma bij Greco
Na een lekker ontbijtje – Mirjam was even naar het dametje in haar buurtsupermarktje gelopen – werd onze vantevoren door Jan besproken huurauto gebracht. Dat wil zeggen: of ik even mee wilde gaan naar het verhuurburo tien minuten hiervandaan. Dat bleken tien Griekse minuten, oftewel twintig minuten Nederlandse tijd te zijn, namelijk in Sidari. De jongedame die me kwam halen reed met evenveel waanzin en doodsverachting als een gemiddelde Griekse Formule 1 coureur, dus ik had toch wel vijf minuten meer tijd nodig om weer thuis te komen. Ik zorgde nog voor wat verwarring door per ongeluk – ik zweer per ongeluk! – 48 euro te verstaan, in plaats van 84. Dat had wat scherpe dialogen met onze verhuurder via de telefoon tot gevolg, maar na wat hoofdrekenen van mijn zijde kwam ik tot de conclusie dat 16 euro per dag voor een huurauto inderdaad te goedkoop was.
Ons eerste reisdoel was natuurlijk de Lidl, net voor Corfu-stad! Bier, water, kaas, vis, chips, zeep, vlees, wijn, vruchtensap en zelfs enkele groenten werden in enorme hoeveelheden ingeslagen en Polle was zelfs benauwd dat het niet allemaal ingeladen kon worden. “Dan ga jij toch lopen?”, zei ik vrolijk, maar Polle zag er de humor niet van in. Met wat geduld en een timmermansoog hebben we het allemaal weten te stouwen en konden in Acharavi de voorraadkasten gevuld worden.
Na de middag rustig doorgebracht te hebben zijn Mirjam en ik op het gemak naar Dassia gereden om daar met Jan en Wilma te gaan eten bij Greco, terwijl Joni & Polle hier bleven en zelf een restaurant uitgezocht hebben.
Wij hadden de reis ruim ingepland, want ik had het fototoestel meegenomen, zodat ik onderweg vast wat aan mijn verzamelingen kon gaan werken: foto’s van wegrottende autowrakken, verlaten skeletten van onvoltooide huizen en heiligenhuisjes. Het was maar goed dat ik mijn geheugenkaartje vantevoren leeg gemaakt had, zoveel kwamen we er tegen. Helaas heb je ze soms net te laat in de gaten als je er met 80 km/p.u. aan komt suizen, dus regelmatig heb ik stukken achteruit moeten rijden en op gevaarlijke plekken moeten parkeren om een geslaagd kiekje te maken. Vooral de heiligenhuisjes staan vaak op gevaarlijke plaatsen, maar dat lijkt me logisch. Hoe dan ook, veel driftig toeterende en seinende Grieken die ons wild gesticulerend passeerden.
We zijn nog even via Kommeno gereden, waar ik de pronkstukken van de collectie – dat weet ik nu al – gefotografeerd heb: een steenoude keisverrotte Mercedestruck nog compleet beladen met toiletpotten en het skelet van een enorm etageshoog hotel.
Daarna hebben we Jan en Wilma ontmoet bij Greco en hebben daar een uiterst genoeglijke avond met hen beleefd. Zeer ongebruikelijk was het feit dat we daar slechts met z’n vieren zaten, terwijl het daar normaal altijd bomvol zit. Nu is het pas het begin van het seizoen, maar het geeft toch wel aan dat het weer een somber jaar wordt voor de toeristenmachine.
Heerlijk gegeten en gezellig gebabbeld met Jan en Wilma. Laatstgenoemde had net weer een nieuwe Hollander uitgegeven en ze bedankte me voor de bijdrage die ik eraan geleverd heb. Het is leuk om je eigen pennenvruchten terug te zien in een blad dat best wel veel verspreid en gelezen wordt. Ik heb er al enkele leuke reactie op gehad. Onder andere van Fransje en van Alex: Why don’t you write an article about Alex Teverna? OK Alex, next year.
Na de afspraak gemaakt te hebben dat Jan & Wilma een keer bij ons komen koffie drinken en dat we dan hier in de buurt gaan eten, aanvaarden we de terugreis door de pikdonkere binnenlanden van Corfu en bereiken tot onze niet geringe verbazing veilig Acharavi.