Gek is dat: je gaat iets doen waar je enorm zin in hebt en toch denk je ’s ochtends, als de wekker gaat, ik kom mijn nest niet uit. Bekijk het maar! In dit geval het vergezellen van Antonio op een boottocht om zijn netten te legen. Op zo’n moment zie ik alleen de enorme vissen die zich verdringen in de netten en denk ik helemaal niet aan het vroege tijdstip om op te staan, dus hup, eruit!
En genieten was het, tot er een onverwachte gast aan boord kwam…
Hoi lui,
Hier weer eens een mailtje van Dick & Mirjam, deze keer vanuit Nederland. Nederland? Yep, Mirjam en ik zijn weer in Nederland. Maak je geen zorgen, we gaan weer terug naar Corfu. Ik iets eerder dan Mirjam, die blijft nog een paar maandjes genieten van het koude weer. Regen, wind, sneeuw en koude vindt zij heerlijk namelijk. Niet dus, zeker als ik vertel dat het op Corfu 23 graden is. Maar ja, ze moet toch de meeste tijd werken, dus mist ze niet veel.
Of we het schiereiland helemaal in de rondte kunnen lopen, vraag ik aan Vassilis, de vriendelijke eigenaar van Dyonisos Restaurant, schitterende gelegen boven de Georgiosbaai. Wij gaan op ontdekkingsreis namelijk, weet je?
‘Absolutely no problem!’, is het ferme antwoord. Met een plechtig gebaar reikt hij ons beiden een fles koel water aan. Met de belofte dat we aan het eind van de wandeling bij hem komen eten, begeven we ons op weg, het smalle klauterpad op dat bij het restaurant begint. Op weg naar de eerste halte van het traject, Porto Timoni. Al snel bevinden we ons in een onwerkelijke stilte…
Een mens moet eten, anders ga je dood. En dus eet ik dagelijks. Maar sinds ik moederziel alleen zit op Corfu, is er ineens de noodzaak om mijn eigen potje te koken. En dat valt niet mee voor iemand die nog geen ei kan koken.
Dus heeft Mirjam een aantal briefjes achter gelaten met daarop allerlei ‘simpele’ gerechten. Kip met rijst, gehakt met gebakken aardappels, spaghetti en zo voort. Zelfs heeft ze een hele uitgebreide verhandeling geschreven over het bereiden van kip met groente met behulp van een braadzak. Maar dat bleek toch een brug te ver…
Mirjam is dus naar Nederland en ik moet vanaf nu een aantal maanden voor mezelf zorgen. Dat valt nog niet mee voor iemand die alleen water kan koken. Mij is door mijn ouders namelijk nooit geleerd om mijn eigen potje te koken. Toen ik in 1979 met Mirjam trouwde, zag ik daar geen aanleiding in het eens te gaan leren. We hebben ruim 31 jaar geleden al afgesproken dat zij kookt en ik zo nu en dan eens een spijker in de muur sla cq. een schilderijtje ophang. Maar nu is ze er niet en ben ik dus geheel op mijzelf aangewezen…
Onze nieuwe medebewoner doet het uitstekend. Klein als ze is, neemt ze inmiddels toch een belangrijke plaats in het gezin in. Als zij het tijd vindt om wat te eten, te spelen of aandacht wil, begint ze te mauwen. Als we niet snel genoeg reageren dan zet ze het op een krijsen, zo hard en hartverscheurend dat we niet weten hoe snel we haar uit de studio moeten halen. Onze overburen, die op pakbeet zestig meter afstand wonen, zouden het smartelijk gejank eens kunnen horen en vervolgens foute conclusies trekken. Voor je het weet heb je een naam als dierenbeul.
Het zal je maar gebeuren: zo ben je met je even oude broertje aan het spelen in de struiken en lijkt je leventje zich zorgeloos af te spelen. Maar dan schiet er ineens iets door de struiken waar je je kapot van schrikt. Iets groots en harigs met enorme blikkerende tanden rukt je speelkameraadje voor je verschrikte ogen de lucht in en bijt hem met een vreselijke houw dood. Je bent verlamd van schrik en niet in staat een list te verzinnen om uit de buurt van de dodelijke kaken te blijven. En dan richten die duivelse en bloeddorstige ogen zich op jou…
Zullen we naar Glyfada rijden?, stelt Jan voor, terwijl ik hevig transpirerend van mijn fiets afstap. Ietwat onvast ter been zoek ik een gelegenheid om even te zitten en mijn ademhaling te reguleren. Ik heb zojuist flink op de pedalen gestaan om op de afgesproken tijd op het vertrekpunt van onze gezamenlijke fietstocht te zijn.
Glyfada!, hijg ik, terwijl mijn doorweekte shirt lekker koel aanvoelt door het briesje dat mijn rug beroert. Nee, dat lijkt mij geen goed idee.
Ik stel Paleokastritsa voor…
Wanneer ik de hoek omsla, komt het geroezemoes uit het Kafeneion me reeds tegemoet. Het klinkt als het steeds luider klinkende gezoem van een bijenkorf in het honingseizoen.
Ik stap naar binnen en bestel bij Dimitris een Sketo, sterke Griekse koffie, maar dan zonder de melk en de suiker. Even later zit ik achter een dampend kopje, formaat espresso. Terwijl ik wacht tot de blubberlaag koffieprut aan de oppervlakte is bezonken alvorens een slok te nemen, heb ik de gelegenheid de zaak op mijn gemak in me op te nemen…
Op een tijdstip dat de meeste vakantiegangers besluiten nog een drankje te nuttigen alvorens hun appartement of hotel op te zoeken, gaat bij mij de wekker. Even later kijk ik in de spiegel naar een vale kop met harige kin. Onchristelijk tijdstip, half vijf in de ochtend!
Maar het is voor een goed doel, ik ga op pad met een Thomas, een visser in Arillas, die mij vroeg hem een keer te vergezellen op de boot. Dat was een aanbod dat ik niet kon weigeren.
‘Dan moet je achter het klooster zien te komen!’, had een vriend mij gemaild als antwoord op mijn e-mail dat ik in Paleokastritsa ging snorkelen. Hij snorkelt regelmatig in de mooie wateren van west Corfu en weet waar de mooiste plekjes zijn. Het is wel een klein uurtje zwemmen, maar dan heb je ook wat, was zijn boodschap. Prachtige grotten, veel vis en geweldige onderwater taferelen. Tja, als ik zoiets lees, ben ik al onderweg. Helaas heb ik die rijke visgronden die dag niet bereikt…
Of we nog lekker geslapen hadden?, vroeg onze nieuwe buurman ons in een merkwaardig knauwend Duits accent. Wij zaten net het eerste broodje van onze vakantie Komeno te smeren op het terras van ons prachtige gelegen appartement met uitzicht op de mooiste baai van oost Corfu.
Naar waarheid konden wij zeggen dat we wel eens lekkerder geslapen hadden en dat was precies het antwoord dat hij wilde horen. Het volgende kwartier kregen we een uitgebreid ramprelaas over ons uitgestort, dat hij krachtig samenvatte met een hatdgrondig: CATASTROFE!