Plannen voor vandaag: Antonios!

Vroeg (voor vakantiebegrippen) uit de veren en om even over negen hebben we ons richting Kommeno begeven, alwaar wij ons op de boot van onze vriend Antonios zullen begeven. We gaan deze keer via de kustweg om Joni & Polle alvast de kant van het eiland te laten zien die we straks vanaf de boot kunnen bewonderen. Precies op tijd arriveren we bij Antonios – die mijn uitbundige begroeting direct beantwoordt alsof hij mij inderdaad herkent, maar ons pas later op de dag werkelijk kan herinneren. Antonios wordt deze keer terzijde gestaan door Nikos, een van zijn buren, die een vage gelijkenis vertoont met Boudewijn de Groot. Nikos spreekt weinig Engels (in tegenstelling tot Antonios, die behalve Grieks ook Italiaans, Nederlands, Engels en Frans spreekt), maar heeft des te meer oog voor het vrouwelijk schoon aan boord en hun behoeften. En dat is ook aardig. Wat minder aardig is, is het feit dat hij een te kleine zwembroek draagt, waardoor hij alle aanwezigen voortdurend een ruime blik biedt op zijn patronentas.
Het is een vrij kleine groep – slechts 6 personen – die bij Ipsos nog uitgebreid zou worden met een Italiaans gezinnetje van 4 personen. Maar dat mag de pret niet drukken en we genieten allemaal van het prachtige uitzicht dat de oostkant van Corfu ons biedt. Deze keer varen we, in tegenstelling tot vorig jaar, in een ruk door naar het strandje dat alleen vanuit zee te bereiken is en waar we zullen barbequeën en snorkelen en zwemmen.
Het lag er nog net zo bij als vorig jaar, al lag er ditmaal geen naakt Italiaans echtpaar te zonnen, maar twee halfnaakte Engelse echtparen.

Antonios en Nikos begonnen direct aan de voorbereidingen van de barbeque, terwijl de passagiers zich met enige terughoudendheid in het water stortten. Want dat het koud zou zijn hadden we al vermoed, maar dat het zó koud zou zijn kwam toch wel weer als een verrassing. Maar toch weer heerlijk gesnorkeld, met in het achterhoofd een lekkere schranspartij. En dat werd het! Heerlijke uit hun jasjes gebarsten worstjes, souvlaki en salade met home made wine, een biertje of fris. En ouzo!
We raken prettig aan de praat met het Engelse echtpaar – hele aardige mensen – dat ons vlak voor vertrek uitnodigt eens bij hun langs te komen. Adres: Waylybridge 53, Waylylane, vlakbij Manchester (hij is fan van Manchester City, goed onthouden, want die hebben een hekel aan United). Overigens zijn ze erg verbaasd als we vertellen dat Joni onze dochter is en wij al 25 jaar getrouwd. Ze hadden ons een jaar of 26 gegeven. Zelf zijn ze 63 en 64 en wij vertellen natuurlijk gelijk dat ze daar nog niet naar uitzien.
Na driftig uitgezwaaid te zijn door de Engelsen zetten we koers naar de volgende stop, namelijk de baai met het prachtig heldere groene water met een klein grotje. Ook hier plonzen we vrolijk overboord en genieten van weer nieuwe onderwaterschilderijen die je normaal alleen op foto’s en op TV ziet. Leve Poseidon!

Maar dan breekt toch echt de terugreis aan. Tijdens de terugreis krijgen we allemaal nogmaals een drankje, al krijg ik er twee, want in de loop van de dag heeft hij mij herkend als de schrijver van het artikeltje dat ik vorig jaar over onze boottocht heb geschreven. Dat is in een toeristenkrantje verschenen, dat hem wat nieuwe klandizie heeft opgeleverd. Het is een ouzo die ik niet ken – want veel sterker – maar die toch erg lekker smaakt.
Na een hartelijk afscheid van Antonios en Nikos en de uitnodiging aan kapitein Antonios om eens bij ons langs te komen als hij ooit in Nederland is, klimmen we weer omhoog naar onze auto en begeven ons naar Acharavi. We besluiten de dag bij Fransje en Alex, die ons nog een gratis eindronde aanbiedt omdat hij van Fransje heeft gehoord dat we 25 jaar getrouwd waren.