Je hebt inmiddels waarschijnlijk al veel over Corfu gelezen. Toch is een belangrijk onderdeel van Corfu nog enigzins onderbelicht gebleven: de bewoners van het eiland. Grieken, of beter gezegd: Corfioten. Grieken op het vasteland vinden de Corfioten over het algemeen eigenaardige mensen. Gemakshalve noemt men ze ‘peasants’, oftewel boeren, burgers, buitenlui. Ondanks dat de bewoners van Corfu wezenlijk anders zijn dan Grieken, zullen we toch een poging wagen ze in het algemeen te beschrijven.

Trots

Grieken zijn trotse mensen. Trots op hun verleden, op hun afkomst, hun land. En terecht, de Grieken hebben een groots verleden! Ze hebben aan de wieg gestaan van de moderne medische wetenschap. Ook op het artistieke vlak behoorden ze ooit tot de wereldtop en – getuige de vele nog bestaande snoeioude gebouwen overal in Griekenland – ook de bouwkunde hebben ze eens heel goed beheerst. Dan hebben we natuurlijk nog Alexander de Grote, de veldheer en strateeg die het Griekse Rijk tot diep in India uitbreidde. Kortom, Griekenland kent een rijke historie, welke ook vandaadg de dag nog veelvuldig wordt bezongen in trotse liederen en vaak onderwerp van gesprek is aan tafels rijk bezet met flessen wijn, ouzo en tsipouro.

Toch schroomt een Griek niet volk en vaderland volledig af te branden. In de vele koffiehuizen (Kafeneion) die Corfu rijk is, wordt vaak met luide stem kond gedaan van het hopeloos falen van het systeem, de hoogte van de belastingen, de tekortkomingen van het nationale voetbalelftal en zwakte van de locale bestuurders. De door en door corrupte politici zijn het meest onderwerp van verhitte gesprekken. Alle aanwezigen zijn het meestal hartgrondig eens en dragen gaarne hun steentje bij aan het met de grond gelijk maken van hun land en haar inwoners. elkaar.
Maar pas op dat je als buitenlander niet aan de discussie bijdraagt door ook enkele tekortkomingen van Griekenland voor het voetlicht te brengen! Dan bestaat de kans dat je bij kop en kont gegrepen wordt en ruggelings het kafeneion uitgesmeten wordt. De Griek is niet van kritiek gediend. Zelf weet hij precies waar het aan schort. Het is slechts aan de onwil van de overheid te danken dat het allemaal niet loopt zoals zou moeten. Maar niet-Grieken weten daar helemaal niets van en dienen zich derhalve van commentaar te onthouden.

Rust en kalmte

De Grieken hanteren, net als meer Zuid-Europeanen, over het algemeen een rustig leeftempo en de bewoners van Corfu vormen daar geem uitzondering op. Siga siga – wat zoiets als: Mak an! betekent – is het credo voor de meeste Corfioten. Het aantal hart- en vaatziekten ligt op Corfu dan ook beduidend lager dan in, om maar een voorbeeld te noemen, Nederland. Het openbare leven wordt dan ook gekenmerkt door zich rustig voortbewegende mensen, de tijd nemen om een praatje te maken, een bloempje te herschikken of een spelend kind gade te slaan. Heerlijk tempo, zie dat te pakken te krijgen als je op Corfu op vakantie bent!
De inwoners van Corfu zijn in dit opzicht niet anders dan die in andere zuidelijk Europese landen. Ze houden er van om op een van de vele terrassen die Kerkyra, de hoofdstad van Corfu, rijk is te debatteren. Met een kopje Griekse koffie of een ouzo en een pakje sigaretten binnen handbereik zijn ze in staat uren door te brengen.

Zelfbeeld

Een Griek heeft weinig zelfvertrouwen, maar weet dit door een masker van bravoure uitstekend te verbergen. Zo zie je Grieken zelden met een gehoorapparaat of een bril. Hij ziet deze gebreken als beschamend en zal niet snel laten blijken dat hij zijn gesprekspartner niet hoort of begrijpt. Ook zal hij zijn bijziendheid niet tonen door het gebruik van een bril. Liever rijdt hij op de tast over Corfu’s donkere en bochtige wegen dan dat hij een opticiën bezoekt. Kortom, hij weet zijn gebreken tot in de perfectie te verhullen en is daar terecht trots op.
Eens reed onze toenmalige houtboer een muurtje in onze tuin ondersteboven, maar liet hier niets van blijken, ondanks dat het onder mijn ogen gebeurde. Het muurtje lag daar al en daarmee uit.
Tekenend voor de boerenslimheid van de Griek is de volgende mop:
Een Amerikaan, een Turk, een Italiaan en een Griek scheppen op over de kwaliteiten van hun land. De Amerikaan is reuze trots op de CIA, want: de CIA is de beste geheime dienst van de wereld. De CIA weet alles, waar ter wereld het ook gebeurt. Nou, fijn hoor, zegt de Turk, maar onze karpetten zijn de beste en de mooiste van de hele wereld. De Italiaan knikt instemmend, maar bejubelt de schoonheid van de Italiaans evrouwen. Onze vrouwen staan algemeen bekend als de mooiste van de hele wereld, zegt hij met een glinstering in zijn ogen. Dan richten de blikken zich op de Griek. Tja, zegt de Griek kalm, ik heb laatst nog op een Turks karpet de liefde bedreven met een Italiaanse vrouw, maar de CIA weet er niets van hoor!

Politiek

Griekenland is – vooral sinds de crisis – vaak negatief in het nieuws vanwege de buitengewone corruptie die het land teistert. De oorzaak van deze verwerpelijke gewoonte moet gezocht worden in hun individualistische karakter. Een Griek heeft weinig gemeenschapszin, is de stelling. Wel heeft hij soms zin in gemeenschap, maar dat is iets heel anders. Hij beziet zichzelf als het middelpunt van het heelal. Zijn gezins- en familieleden zijn de satellieten die nog net binnen zijn gezichtsveld vallen, de rest is boze buitenwereld. Natuurlijk spreekt elke Griek in de straat op luide toon zijn afschuw uit over de hemeltergende corruptie, incompetentie en graaizucht van zijn beleidsbepalers. Deze oprechte ergernis wordt echter alleen ingegeven door wrok omdat zij zelf niet in de positie verkeren zich schaamteloos te verrijken.
Als het enig direct voordeel oplevert, is de Griek doorgaans gaarne bereid steun te verlenen aan locale politici, hoe corrupt en doortrapt ook. Zo heeft een van de voetbalclubs op Corfu nieuwe tribunes gekregen van een op Corfu opererende politica. Kadootje? Min of meer. Zij beloofde daarvoor te zorgen als zij gekozen werd. Dat is voor de voetbalmaffe Griek reden genoeg zich niet te buigen over het partijprogramma van de bevlogen politica, maar zonder vorm van proces haar naam aan te kruisen op het vrolijk gekleurde stembiljet.

Ambtenaren

Het woord ambtenaar staat voor de Griek synoniem voor luiheid, desinteresse, machtsmisbruik, corruptie, domheid en incompetentie. En is daarom een bijzonder aantrekkelijke baan, ondanks de algehele verachting van de rest van de inwoners van Griekenland. Voornaamste kwaliteit die je moet hebben, is een oom die het voor het zeggen heeft op het gemeentehuis, een aangetrouwde tante op het belastingkantoor of welke overheidsinstelling dan ook. Heb je een kruiwagen dan is je kostje gekocht.
Helaas uit dit zich aan veel bureaus van de honderden kantoren die ook Corfu rijk is. Om een voorbeeld te noemen:
Toen wij net op Corfu woonden, hebben wij met veel pijn en moeite een verblijfsvergunning gekregen. Pas dan kan je als buitenlander een auto aanschaffen. Die auto moest natuurlijk worden overgeschreven. Kosten: 200 euro (Ja, dat kost in Nederland inderdaad een tientje). Voor dat geld verwachtten wij dat de baas van het eiland hoogstpersoonlijk naar ons huis zou komen om ons persoonlijk van dienst te zijn. Toch niet. We gingen met de voormalige eigenaar van onze auto naar de stad om daar een kantoortje te bezoeken waar deze procedure plaatsvindt. Na een grauw en een snauw van een strenge dame overhandigde ik met trillende handen mijn verblijfsvergunning. Na mijn pasfoto afkeurend bekeken te hebben, gaf ze er een paar reusachtige klappen op en keek mij daarbij verdorrend aan met een blik die verried dat ze dergelijke klappen eigenlijk het liefst op mijn harses had gegeven.
Blij dat we het pand weer ongeschonden mochten verlaten, zijn we met de zojuist verworven stempels naar een kantoor aan het andere uiteinde van de stad gegaan waar we weer achterin de rij mochten aansluiten. na een half uur wachten verwaardigde een stinkende ambtenaar met een drankkegel en een uitpuilend oog zich op mijn formulier te kwijlen, waarna hij hevig rochelend een paar stempels zette. Daarna mochten we weer terug naar het eerste kantoortje, dat godzijdank nog niet te vroeg gesloten was. Eenmaal aan de beurt werden de finale klappen op het arme formuliertje gegeven. En dan maar hopen en bidden dat je na enkele weken gebeld wordt wanneer je het overschrijvingsbewijs mag komen ophalen.

Dans

In Griekenland wordt veel gedanst. Normaliter is deze ritmische beweging een uiting van vreugde en plezier, maar de Grieken dansen ook om hun verdriet en stress te vergeten. Er wordt de laatste jaren dan ook meer dan ooit gedanst op Corfu, zal iedereen die de krant leest begrijpen. Lopen wij Nederlanders naar de dokter voor een buisje Xanax of zoeken wij het nummer van het RIAGG, de Griek zet het op een dansen.
En het werkt! Het is een pracht gezicht om ’s avonds in een plaatselijke taverna de eilandbewoners te zien dansen of hun leven er van afhangt. Veelal begeleid door levende muziek is het een regelmatig terugkerend fenomeen om alle aanwezigen uit volle borst de gespeelde liederen te te zien meezingen. Als aandachtig toeschouwer kan je niet anders dan denken: Crisis? Waar crisis, wat crisis?

Eten en drinken

De Grieken hebben eten en drinken tot kunst verheven. Ze beginnen ze de dag met een eenvoudig ontbijt, bestaande uit twee sigaretten en een kopje Griekse koffie. Vaak wordt dit ontbijt genuttigd in een kafeneion, waar in gezelschap van zijn vrienden en collega’s de nieuwe of de vorige dag doorgenomen wordt. Al wil het ook nog wel eens gebeuren dat hij, op weg naar de zaak, even bij de bakkerij langs gaat en daar een belegd broodje koopt.
Vroeg in de middag zoekt men elkaar weer op om gezamenlijk wat pikilia (een samenstelling van verschillende vlees- of visgerechtjes) te scoren, wat weg gespoeld wordt met een biertje of een ouzo. Dan is het inmiddels hoog tijd voor een dutje, in sommige Zuid-europese landen siësta genoemd. Dan wordt er weer gewerkt en kan er ’s avonds laat weer gegeten worden, maar nu uitgebreid. Veel (veelal gegrild) vlees, kaas, maar ook groenten als tomaat, kool en salade. Meestal gebeurt dit met familie en vrienden, men ziet de maaltijd als een sociaal evenement, wat het ook is in mijn ogen.
De maaltijd wordt gebruikt om op luide toon de belevenissen van de dag uit te wisselen, wat in de ogen van Nederlanders wel eens als storend ervaren wordt. Zo niet voor de Griek, die, uitbundig gesticulerend met een vleesmes, hooglijk opgeeft over de kwaliteit van de boontjes, of driftig met zijn vork op tafel stampend zijn ongenoegen uit over de zojuist geïnstalleerde regering. Tot diep in de nacht wordt met veel omhaal en inname van alcoholische versnaperingen verteld over de dingen die de Griek, sorry, Corfioot bezighouden.

Note van de schrijver: Het bovenstaande is grotendeels uit persoonlijke waarneming ontstaan, maar beschrijft natuurlijk niet iedere Griek. Daarbij is een en ander geschreven met een knipoog 😉