Vandaag hadden wij de gelegenheid om het politiebureau van Corfu eens van binnen te bekijken. We zijn er omdat er was ingebroken in de vakantie villa van een vriend. Omdat wij zijn zaken behartigen tijdens zijn afwezigheid, moesten wij dus aangifte doen.
Daar zie je natuurlijk nooit naar uit, je gaat niet naar een politiebureau voor de gezelligheid. Wel ga je met het idee dat het wel weer eens een heleboel tijd en frustratie kan gaan kosten. Dat klopte.
Ik huiver als ik de deur van mijn auto openduw. Een gure noorden wind doordringt mijn trui. Water slurpt zich direct een weg in mijn schoenen. Het hele platform is een waterballet. Geen wonder, het regent al de hele nacht en nog steeds hoost het. En juist dan is je olie op en kan je de kachel niet meer stoken. Ben ik hiervoor naar Corfu gekomen?, gonst het door mijn hoofd.
Fantastisch toch hoe snel een mens kan reageren in een noodsituatie. In films zie je dat wel afgebeeld als er een kogel op iemand wordt afgevuurd. Door de adrenaline die plotseling door je lichaam giert, zie het slachtoffer de kogel als in vertraging op zich af komen. Ik ervaarde een dergelijke sensatie ook toen ik mijn duim tussen dekaken van een gezonde hond te voorschijn zag komen…
Ritmisch vallen druppels bloed op de plastic verpakking van een pak verband, net een irritant lekkende kraan. Behalve het verpakkingsmateriaal en pleisters liggen er meerdere bloederige lappen in de vuilnisbak waarboven mijn duim hangt. Er zijn mij blijkbaar enkele slachtoffers voorgegaan. Oh poh poh, mompelt het vriendelijke dametje in een echte witte verpleegstersjurk. Hoofdschuddend neemt ze de resten van mijn eens zo trotse duim in ogenschouw.
De dokter bekijkt de restanten van mijn eens zo trotse duim en kijkt zorgelijk. Blijkbaar is de situatie ernstig genoeg om er een collega dokter bij te halen. Ik vermoed dat de boodschap zal luiden dat men niets meer voor mij kan doen. Hungezamenlijk oordeel is ernstiger, ik moet naar het ziekenhuis. De gefluisterde woorden van Kolonel Kurtz dringen zich in mijn gedachten: the horror, the horror!
Gewapend met een sudoku boekje en een volle pen arriveren we in de lobby van het horror ziekenhuis, zoals het in de volksmond genoemd wordt. Vanaf kleurrijke iconen worden we met bezorgde blikken bekeken door een onnoemlijk aantal heiligen. Blijkbaar hebben we hulp van hierboven nodig omdat de medische staf vanwege gebrek aan hulpmiddelen hetzij machteloos staat of gewoon geen interesse in hun patienten hebben…
De receptioniste meldt dat wij voorlopig even plaats moeten nemen in de wachtkamer. Die biedt een vrij troosteloze indruk, waardoor een ernstig zieke patient waarschijnlijk direct de hoop op een spoedig herstel opgeeft. Dan zie ik een tor op zijn rug onder de tafel liggen. Machteloos draaien zijn pootjes door de lucht. Zo voel ik me op dat moment ook…
Voor de 2e keer die week ben ik in het horror ziekenhuis. Telkens weer bedenk ik mij hoe dom het was om die vechtende honden te scheiden. In tegenstelling tot het eerste bezoek, is het nu enorm druk. Gelukkig heb ik een briefje waarop de tijd van mijn afspraak staat: 9:30. Maar ik kwam er snel achter dat dit helemaal niets zegt…
Het is een drukte van belang in de behandelkamer van de dokter. Veel mensen in het wit die in en uit lopen, maar ook patienten die even een vraagje hebben. Je zal hier maar komen met een zweer op je jongeheer of zoiets, schiet het door mij heen. Dan gebaart de dokter mij om op de behandeltafel plaats te nemen. Die ziet er niet al te solide uit…
Zaterdag 4 december te lezen in de Telegraaf: Passagiers overnachten op Schiphol om sneeuw.
Vanwege de overvloedige sneeuw in combinatie met venijnige stormscheuten werd een groot aantal vluchten geschrapt. Waaronder die naar Athene. Ik had bedacht op zaterdag weer terug naar Corfu te keren, na een verblijf van vier weken onder de Nederlandse ‘zon’. Maar dat liep anders…
Ik word wakker van het gebeier van de plaatselijke koster. Huh? Het is toch geen zondag? Omdat de dagen hier
Het is nu ruim vier maanden dat Mirjam in Nederland is en ik dus alleen ben hier. Of ik niet