De dokter bekijkt de restanten van mijn eens zo trotse duim en kijkt zorgelijk. Blijkbaar is de situatie ernstig genoeg om er een collega dokter bij te halen. Ik vermoed dat de boodschap zal luiden dat men niets meer voor mij kan doen. Hungezamenlijk oordeel is ernstiger, ik moet naar het ziekenhuis. De gefluisterde woorden van Kolonel Kurtz dringen zich in mijn gedachten: the horror, the horror!
Gewapend met een sudoku boekje en een volle pen arriveren we in de lobby van het horror ziekenhuis, zoals het in de volksmond genoemd wordt. Vanaf kleurrijke iconen worden we met bezorgde blikken bekeken door een onnoemlijk aantal heiligen. Blijkbaar hebben we hulp van hierboven nodig omdat de medische staf vanwege gebrek aan hulpmiddelen hetzij machteloos staat of gewoon geen interesse in hun patienten hebben…
Voor de 2e keer die week ben ik in het horror ziekenhuis. Telkens weer bedenk ik mij hoe dom het was om die vechtende honden te scheiden. In tegenstelling tot het eerste bezoek, is het nu enorm druk. Gelukkig heb ik een briefje waarop de tijd van mijn afspraak staat: 9:30. Maar ik kwam er snel achter dat dit helemaal niets zegt…
Het is een drukte van belang in de behandelkamer van de dokter. Veel mensen in het wit die in en uit lopen, maar ook patienten die even een vraagje hebben. Je zal hier maar komen met een zweer op je jongeheer of zoiets, schiet het door mij heen. Dan gebaart de dokter mij om op de behandeltafel plaats te nemen. Die ziet er niet al te solide uit…