De dokter bekijkt de restanten van mijn eens zo trotse duim en kijkt zorgelijk. Blijkbaar is de situatie ernstig genoeg om er een collega dokter bij te halen. Ik vermoed dat de boodschap zal luiden dat men niets meer voor mij kan doen. Hungezamenlijk oordeel is ernstiger, ik moet naar het ziekenhuis. De gefluisterde woorden van Kolonel Kurtz dringen zich in mijn gedachten: the horror, the horror!
Gewapend met een sudoku boekje en een volle pen arriveren we in de lobby van het horror ziekenhuis, zoals het in de volksmond genoemd wordt. Vanaf kleurrijke iconen worden we met bezorgde blikken bekeken door een onnoemlijk aantal heiligen. Blijkbaar hebben we hulp van hierboven nodig omdat de medische staf vanwege gebrek aan hulpmiddelen hetzij machteloos staat of gewoon geen interesse in hun patienten hebben…
De receptioniste meldt dat wij voorlopig even plaats moeten nemen in de wachtkamer. Die biedt een vrij troosteloze indruk, waardoor een ernstig zieke patient waarschijnlijk direct de hoop op een spoedig herstel opgeeft. Dan zie ik een tor op zijn rug onder de tafel liggen. Machteloos draaien zijn pootjes door de lucht. Zo voel ik me op dat moment ook…