De dokter bekijkt de restanten van mijn eens zo trotse duim en kijkt zorgelijk. Blijkbaar is de situatie ernstig genoeg om er een collega dokter bij te halen. Ik vermoed dat de boodschap zal luiden dat men niets meer voor mij kan doen. Hungezamenlijk oordeel is ernstiger, ik moet naar het ziekenhuis. De gefluisterde woorden van Kolonel Kurtz dringen zich in mijn gedachten: the horror, the horror!
De receptioniste meldt dat wij voorlopig even plaats moeten nemen in de wachtkamer. Die biedt een vrij troosteloze indruk, waardoor een ernstig zieke patient waarschijnlijk direct de hoop op een spoedig herstel opgeeft. Dan zie ik een tor op zijn rug onder de tafel liggen. Machteloos draaien zijn pootjes door de lucht. Zo voel ik me op dat moment ook…
Het is een drukte van belang in de behandelkamer van de dokter. Veel mensen in het wit die in en uit lopen, maar ook patienten die even een vraagje hebben. Je zal hier maar komen met een zweer op je jongeheer of zoiets, schiet het door mij heen. Dan gebaart de dokter mij om op de behandeltafel plaats te nemen. Die ziet er niet al te solide uit…