bergpad

Het bergpad waarop ik mij begeef, is niet bepaald geplaveid. Het is bezaaid met kiezels en keien en is hier en daar overwoekerd door onkruid en struikgewas. Naarmate ik vorder, wordt de natuur vijandiger. Stekels formaat tandenstoker en scherpe dorens trekken mij regelmatig aan mijn shirt. De desolaatheid van de omgeving wordt versterkt door de aanwezigheid van een grote groep mieren, druk doende een ongeïdentificeerd zeer harig kadaver te ontmantelen. Iets vererop vind ik een slangehuid. Ik bedenk mij dat ik het enige menselijke wezen in de wijde omtrek ben.
De stilte is oorverdovend. En dan komt een mens wel eens op diepere gedachten dan de dagelijkse dingen…